Skeleton Gorge - de mooiste hike ooit

Ik hou van wandelen. Waar mijn ouders me vroeger moesten dwingen om een middag naar het bos of een blokje om te gaan, kan ik er nu geen genoeg van krijgen. Vooral hier in Zuid-Afrika. Want wat is het hier onbeschrijflijk mooi.

De eerste hike die ik hier deed was Devil's Peak, een broertje van de Tafelberg. Hoe dat was lees je hier: http://www.kaapstadmagazine.nl/ninih-devils-peak.

Devil's Peak was tof, heel tof, maar afgelopen zondag heb ik echt de mooiste wandeling ooit gemaakt. Skeleton Gorge, een route die van de National Botanical Gardens in Kirstenbosch helemaal naar de top van de Tafelberg leidt.

Om twaalf uur vertrokken we vanaf de Botanical Gardens. Ruim een uur later dan gepland, maar dat krijg je als je met een bende Fransen op pad gaat. Na een klein stuk door de tuinen leidde het pad ons het bos in. Erg aangenaam, want de Zuid-Afrikaanse zon is een stuk feller dan die in Nederland, ondanks dat het hier pas net lente is.
Een kans om rustig op te starten kregen we niet, het pad liep meteen steil omhoog. Na tien minuten vroeg ik me al af waar ik aan begonnen was. Gelukkig was ik niet de enige, ook vriendinnetjes Davina en Ieke hadden het zwaar. De eerste pauze was dan ook meer dan welkom.

Na een klein uurtje zwoegen kwamen we bij een steile rotswand, waar we via houten ladders overheen konden klimmen. Zo gaaf! Dat is één van de tofste dingen aan hiken hier: je weet nooit wat je tegen gaat komen.
Bovenaan de laatste ladder stond ons dan ook weer een nieuwe verrassing te wachten: een waterval. Dat was tevens de enige weg naar boven, dus we zijn dwars door de waterval omhoog geklommen. Ik was mijn vermoeidheid onmiddellijk vergeten.

Hoe hoger we kwamen, hoe meer het bos plaats maakte voor zand en gras. Het leek wel alsof we door de duinen liepen. Net op het moment dat we het daarover hadden, doemde er in de verte een grote plas water op. Het bleek een van de stuwmeren op de Tafelberg te zijn, die vroeger gebruikt werden als drinkwatervoorziening van Kaapstad. Ik sprintte naar het water en had al bijna mijn kleren uitgetrokken om erin te duiken, maar daar kwam ik toch op terug toen ik het ijskoude water voelde. Misschien maar gewoon pootjebaden. Het water had een bijzondere oranjebruine kleur, van het ijzer dat in de berg zit.

Amper tien minuten later hadden de Fransen er alweer genoeg van en wilden zij verder lopen. Davina, Ieke en ik hadden het net naar onze zin en wilden graag nog wat langer bij het meer zitten, dus besloten we op te splitsen.

Een heerlijke zonsessie en lunch later besloten wij onze weg ook weer te vervolgen. We wisten niet precies hoe ver het nog was en we wilden niet het risico lopen om in het donker op de berg te verdwalen. Op het eerstvolgende kruispunt hadden we de keuze: of dezelfde route teruglopen naar de Botanical Gardens, of verder lopen naar Maclear's Beacon, het hoogste punt van de Tafelberg. Hoewel het al drie uur was en Maclear's Beacon nog een flink eind lopen, besloten we daar toch voor te gaan. Als we niet teveel pauzes zouden nemen onderweg, moesten we dat makkelijk voor het donker redden.

Maar hoe kan je nou geen pauzes nemen in zo'n ongelooflijk mooie omgeving?! We ontdekten elke 50 meter wel een rots waar een uitgebreide fotoshoot op moest plaatsvinden. Ik vergat mijn vermoeidheid en verzuurde spieren en sprong uitgelaten als een springbok over het pad. Voor zover dat een pad te noemen was. Een kleine anderhalf uur later rende ik de allerhoogste rots op: Maclear's Beacon. Het uitzicht dat ik daar had, deed mijn hart even stilstaan. Ik had het gevoel dat ik de hele wereld kon zien. De bergen, de stad, de Indische Oceaan, de Atlantische Oceaan, Robbeneiland, alles. Ongelooflijk. De foto's geven een beetje een idee, maar dat gevoel kun je alleen maar ervaren als je er zelf staat. Wauw.

Ondertussen was het al na vijven, en de zon zou om half zeven ondergaan. Teruggaan was geen optie meer, dat zouden we sowieso niet redden voor het donker werd. Dus zat er maar één ding op: doorlopen naar de kabelbaan. Ruim een uur door het niemandsland bovenop de Tafelberg. We voelden ons heel wat. Ik weet niet hoe vaak we tegen elkaar gezegd hebben: "This is a real adventure. We are real adventurers!" We sprongen over ravijnen, klommen over rotsen en liepen langs de duizend meter diepe afgrond van de berg. Ja, ik voelde me Bilbo Baggins: "I'm going on an adventure!"

Even na zes uur kwamen we eindelijk aan bij de kabelbaan. Moe, maar voldaan. Met een overheerlijk ijsje als beloning lachten we de toeristen uit die op hun slippers met de kabelbaan op en neer gingen. Wij hadden tenminste een echt avontuur beleefd.