Al zes weken voorbij

Wauw, wat gaat de tijd hier snel! Ik zit nu ruim zes weken in Kaapstad, maar voor mijn gevoel ben ik er pas een week. Van mijn voornemen om elke week een nieuw reisverslag te schrijven is helaas nog niet veel terecht gekomen, sorry! Ik heb het veel te druk met avonturen beleven hier. Daarom nu, om het goed te maken, een paar verslagen achter elkaar.

Over avonturen gesproken, ik ben gaan shark cage diven! Althans, dat was de bedoeling..

Het stond al jaren op mijn bucket list. Toen duidelijk werd dat ik voor mijn afstudeerstage naar Zuid-Afrika zou gaan, was dat dan ook één van de dingen die als eerste door mijn hoofd schoten. Ik zou eindelijk de mogelijkheid hebben om te gaan shark cage diven.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik trommelde Duitse vriendinnetjes Lotta en Nicole op, die net zo heldhaftig waren als ik, en nog geen twee dagen later was de trip naar Gansbaai geboekt. Ik was zó enthousiast dat ik de belofte aan mama vergat om haar niet van tevoren te vertellen wanneer het drama zou gaan plaatsvinden. Sorry, mama.

De vertrektijd naar Gansbaai bleek, zo hoorden we de dag van tevoren, half vier. Half vier 's nachts, ja. Met het afscheidsfeest van een huisgenootje in het vooruitzicht vreesde ik dat er van slapen die nacht weinig zou komen. Maar verstandig als we zijn besloten Lotta en ik het feestgedruis vroegtijdig te verlaten en om half één in onze bedjes te kruipen. We konden nog welgeteld twee uur en een kwartier slapen. Plus nog twee uur in het busje naar Gansbaai, waar ik uitermate dankbaar voor was.

Aangekomen in Gansbaai kregen we een ontbijtje en uitgebreide instructies over wat wel en niet te doen als je in de kooi zat en omsingeld was door great whites. Ik kon niet wachten. Om 7 uur precies klommen we met zo'n twintig man aan boord van de boot die ons naar de plek bracht waar de haaien zouden zitten. We werden gewaarschuwd dat de zee ruw was en de kans op zeeziekte groot, maar aangezien ik de dag van tevoren al begonnen was met pilletjes slikken tegen zeeziekte, maakte ik me daar niet zo druk om. Totdat de boot stil lag.

Terwijl ik op de meest oncharmante manier mijn wetsuit aan probeerde te trekken en de eerste drie mensen al over de railing hingen te kotsen, voelde ik een onaangenaam gevoel in mijn maag opkomen. Ik strompelde, met mijn wetsuit nog maar half aan, naar de railing en voor ik het wist dreef ook mijn ontbijt in de oceaan. Daarna leek het even beter te gaan, maar nog geen kwartier later besloot mijn maag dat 'ie er toch echt nog niet mee klaar was en hing ik weer kotsend over de rand. Ik geloof niet dat ik me ooit eerder zo slecht heb gevoeld.

Ondertussen was er in de verste verte nog geen kip te bekennen, laat staan een grote witte haai. De guides gooiden een hoop bloed en visresten in het water rond de boot, maar het mocht niet baten. Eén uur verstreek, twee uur.. en iedereen op de boot werd groener en groener, inclusief ik. Waar bleven die rotbeesten?

Toen er ruim tweeënhalf uur voorbij waren en ik nog steeds elke tien minuten mijn maaginhoud aan de oceaan doneerde, riep Lotta vanaf het bovendek dat het daarboven beter was. Tegen het advies van de gidsen in, die zeiden dat je beter beneden kon blijven als je zeeziek was, sleepte ik me het trappetje op en plofte naast Lotta neer. En ja hoor, langzaam voelde ik de misselijkheid minder worden. Had ik dat maar eerder gedaan.

Ik liet mijn blik voor de zeshonderdste keer over het water dwalen en dacht voor de tachtigste keer een haaienvin tussen de golven te zien. Voor de tachtigste keer loos alarm. Eén van de bemanningsleden kwam de trap opgelopen met het bericht dat het tijd werd om terug te varen, de volgende groep was aan de beurt. Ik was teleurgesteld, heel teleurgesteld, maar stiekem ook opgelucht; ik kon het vaste land onder mijn voeten wel gebruiken.

Het was heerlijk om mijn natte, koude wetsuit uit te kunnen trekken en mijn dikke, warme trui en jas aan te kunnen doen. Ik was tot op het bot bevroren. De hete lasagne die we terug aan wal voorgeschoteld kregen was dan ook een godsgeschenk, lasagne was nog nooit zo lekker. Een half uur later begon ik mijn handen en voeten weer een beetje te voelen. Wat je al niet over moet hebben voor shark cage div.. eh.. drie uur ronddobberen op een boot.

Poging twee volgt uiteraard, maar ik denk dat ik nog even wat tijd nodig heb om daar genoeg moed voor te verzamelen.

Mijn avonturen zijn uiteraard ook te volgen via KaapstadMagazine.nl. Stay tuned!